Θνησιγένεια: Η Ιστορία μου

Στις 30 Σεπτεμβρίου 2017, έζησα μια από τις πιό χαρούμενες στιγμές που μπορεί μια γυναίκα να ζήσει. Στις 20 Ιανουαρίου 2018, έζησα μια από τις πιο συνθλιπτικές στιγμές που μπορεί να φανταστεί μια γυναίκα. Αυτή είναι η ιστορία της θνησιγένειας του μωρού μου.

H Νεφέλη

Στις 30 Σεπτεμβρίου 2017, ανακάλυψα ότι μετά από τρεις μήνες προσπαθειών είχα μείνει έγκυος στο τρίτο μου μωρό. Εννοείτε πως ήμασταν εξτασιασμένοι. Στις 20 Νοεμβρίου 2017, μάθαμε ότι μετά από δύο όμορφα αγόρια, περιμέναμε το κοριτσάκι μας, την πολυπόθητη Πριγκίπισσα μας! Πιο χαρούμενοι δεν μπορούσαμε να ήμασταν. Αποφασίσαμε να τη ονομάσουμε Νεφέλη. Η όμορφη μας Νεφέλη.

Δεν ξέραμε, όμως, ότι η μικρή μας Πριγκίπισσα θα ερχόταν πιο νωρίς από ότι περιμέναμε.

20 Ιανουάριου 2018. Αυτή η ημερομηνία θα μείνει για πάντα στην μνήμη μου ως η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Ξεκίνησε σαν ένα κανονικό Σάββατο. Παρόλ’αυτά, δεν είχα νιώσει το κοριτσάκι μου όλη μέρα. Ήμουν στην 21η εβδομάδα κύησης και θυμάμαι ότι η τελευταία φορά που είχα νιώσει το μωρό ήταν την προηγούμενη νύχτα, με μία κλωτσιά, λίγο πριν κοιμηθώ. Ο σύζυγος μου είπε ότι μάλλον μετακινούμουν πολύ και για αυτό δεν τη πήρα είδηση. Το ένστικτό μου, μου έλεγε διαφορετικά. Αποφάσισα να πάω στη κλινική.

Όταν έφτασα στη κλινική είπα στις μαίες ότι δεν είχα νιώσει το μωρό όλη μέρα. Ήταν συγκλονισμένοι που περίμενα όλη μέρα πριν να έρθω στη κλινική. Άρχισα να νιώθω ενοχές. Προετοιμάζοντας τα μηχάνημα για να ακούσουν τη καρδιά του μωρού, έβαλαν τα δυνατά τους να με καθησυχάσουν. Ξάπλωσα και περίμενα. Και περίμενα… και περίμενα… να εντοπίσουν το χτύπο της καρδιάς. Περίμενα… και περίμενα. Δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι. Μου είπαν πιθανόν να εμπόδιζε ο πλακούντας, και να μην ανησυχώ. Φώναξαν όμως τον γυναικολόγο για να έρθει να με εξετάσει. Περίμενα και περίμενα…και περίμενα. Μετά από μισή ώρα μπήκε ο γιατρός με το χαμόγελο και τα αστεία του, και κάπως με καθησύχασε. Προχώρησε με τον υπέρηχο και τον παρακολουθούσα με προσοχή καθώς με εξέταζε.

Το γέλιο που είχε γεμίσει το δωμάτιο πριν από λίγο είχε μετατραπεί σε σιωπή. Αναστέναξε ο γιατρός και με κοίταξε με συμπονετικά μάτια. Μετά από αυτό, ο μόνος ήχος που γέμισε το δωμάτιο ήταν η κραυγή μου. Tον παρακάλεσα να σώσει το μωρό μου. Μου είπε όμως πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι και έφυγε από το δωμάτιο. Τηλεφώνησαν στο σύζυγο μου να έρθει στη κλινική και όταν ήρθε ακολούθησε ένας καταιγισμός πληροφοριών. Ο ιατρός με ενημέρωσε ότι θα πρέπει να γεννήσω το μωρό μου. Αρνήθηκα να το γεννήσω με φυσική γέννα και τους είπα ότι ήθελα να με κοιμίσουν και να με κάνουν καισαρική. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο. Δεν ήθελα να νιώσω.

21 Ιανουαρίου 2018: Γεννήθηκε το κοριτσάκι μου. Μετά από τη καισαρική, οι νοσοκόμοι έρχονταν συχνά για να με βοηθήσουν με τον πόνο. Κανείς όμως δεν ενδιαφέρθηκε για τον πόνο της ψυχής μου. Απλά μου έλεγαν συνέχεια: ꟷΕίσαι μικρή, μπορείς να κάνεις άλλο. Μην στεναχωριέσαι.

Κανείς δεν αναφέρθηκε στο μωρό μέχρι που το έκανα εγώ. Ζήτησα να την δω. Μου είπαν αν ήθελα μπορούσα, αλλά η κλινική μπορούσε να το διευθετήσει. Τους ρώτησα τι πρέπει να κάνω. Μου απάντησαν: ꟷH κλινική μπορεί να το αναλάβει. Αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου ότι μόνο εμείς μπορούσαμε να τη φροντίσουμε. Αποφασίσαμε ότι έπρεπε να την δούμε. Tου είπα ότι δεν μπορώ να αποχαιρετήσω κάποιον τον οποίο δεν έχω γνωρίσει. Όταν είπαμε στις μαίες θα θέλαμε να γνωρίσουμε το κοριτσάκι μας, ευγενικά μας είπαν πως δεν το θεωρούσαν καλή ιδέα. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι παρόλο που οι μαίες είχαν τις καλύτερες προθέσεις, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τη χρειαζόμουν. Δεν μπορούσαν να συνδεθούν μαζί μου. Αισθανόμουν πολύ μόνη. Επιμείναμε να μας τη φέρουν. Περιμένοντας το κοριτσάκι μου προσπαθούσα να προετοιμάσω τον εαυτό μου για το τι θα δω. Ήμουν τρομοκρατημένη. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε η μαία, με ένα συμπαθητικό χαμόγελο και μέσα στα χέρια της ένα κουτί. Ένα κουτί. Ρώτησα αν το μωρό μου ήταν μέσα στο κουτί και μου είπε ναι. Το κουτί ήταν στη ουσία το φέρετρο της. Ήταν άσπρο με τα γράμματα <<όνειρα γλυκά>> στο πλευρό. Την είχαν τυλίξει οι μαίες με μια ροζ κουβέρτα, με ένα ροζ καπέλο και ένα αρκουδάκι δίπλα της. Εκτίμησα τις προσπάθειες τους, όμως δεν μπόρεσα να ξεπεράσω το γεγονός ότι είχαν φέρει την κόρη μου μέσα στο φέρετρο της. Ζήτησα της μαίας να μας αφήσει λίγη ώρα μόνοι μας με το μωρό. Έκλαψα για τη κόρη μου, έκλαψα για τα αγόρια μου, έκλαψα για τη απώλεια μας. Όσο και να έκλαψα, ο πόνος δεν έφευγε. Ο πόνος ήταν σωματικώς και πίστευα ότι θα με σκότωνε. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποιος θα μπορούσε ποτέ να επιβιώσει με τόσο πόνο. Γνωρίζοντας ότι δεν θα τη ξαναέβλεπα, απεγνωσμένα προσπάθησα να κρατήσω την εικόνα του μωρού στο μυαλό μου. Επέστρεψε η μαία και τη πήραν από τα χέρια μου. Την έδωσε στον σύζυγο μου για να την πάρει στη εκκλησία. Του είπαν για κάποια χαρτιά που έπρεπε να συμπληρωθούν για το νοσοκομείο, και μετά τον έστειλαν να θάψουν τη κόρη του. Μόνος του.

Μετά από αυτό μας άφησαν στον πόνο μας. Μείναμε στη κλινική για ακόμη μια μέρα και μετά μας είπαν ότι μπορούσαμε να πάμε σπίτι μας. Ήμασταν εντελώς μόνοι. Κανείς δεν μας μίλησε για τη συναισθηματική διαταραχή ή σημάδια μετατραυματικού στρες που μπορούσε να ακολουθήσουν, ή τι να περιμένουμε. Δεν μας έδωσαν καθόλου συμβουλές για το πώς να εξηγήσουμε στα μωρά μας ότι η αδελφή τους δεν θα έρθει. Δεν μας είχαν πει για κάποιο άτομο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Ήμασταν μόνοι μας.

Η αποστολή μου

Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες από τη γέννηση της όμορφης μας Νέφελης. Το τι έχει ακολουθήσει μετά τη γέννα ήταν αρκετές άβολες και αμήχανες στιγμές από κόσμο που δεν ήξερε πώς να αντιδράσει όταν μας συναντούσε. Στην συνέχεια ακολούθησαν συναισθήματα τα οποία δεν πίστευα πως θα ένιωθα ποτέ, και κανένας δεν με προειδοποίησε γι αυτά.

Λέγοντας την ιστορία μου, η αποστολή μου είναι να βελτιώσω τη μετέπειτα φροντίδα που προσφέρουν σε γονείς που έχουν περάσει μια παρόμοια κατάσταση με μας. Έχω από τότε διαβάσει για παρόμοιες περιπτώσεις σε άλλες χώρες όπου η συμβουλευτική και ομάδες στήριξης προσφέρεται από τη κλινική. Έχω διαβάσει για εκπαιδευμένες μαίες που προσφέρουν την στήριξη τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Έχω διαβάσει για κουτιά αναμνήσεων για τους γονείς. Δυστυχώς, τέτοια στήριξη δεν μας δόθηκε.

Είχα βρει επίσης πολλές ιστορίες με γυναίκες που πέρασαν παρόμοια περίπτωση με τη δική μας, και συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν μιλάει. Παραμένει ταμπού. Αυτό σημαίνει ότι οι γυναίκες δεν γνωρίζουν τα γεγονότα. Στη ουσία αγνοούν τις αιτίες και τα συμπτώματα της θνησιγένειας.

Μπορεί να μην μπορούμε να αποτρέψουμε τη θνησιγένεια, αλλά ευαισθητοποιώντας τα γεγονότα, μπορούμε να κάνουμε διαφορά. Μπορούμε να εξαλείψουμε το ταμπού και να βοηθήσουμε και να βελτιώσουμε, έστω και κάτι, τη μετέπειτα κατάσταση σε μια από τις πιο δραματικές στιγμές της ζωής.